Sneeuwschoentocht in de Vogezen

Het heeft gesneeuwd in de Vogezen, en Annemie heeft nog wat verlof van vorig jaar staan. Inpakken en wegwezen dus !

Of toch niet zo direct wegwezen: er is (sneeuw)stormweer op komst, en de verkeerswebsites en meteo’s waarschuwen dat je maar beter kan binnen blijven. We hebben niet veel zin om uren stil te staan achter vrachtwagens die niet meer verder raken, en beslissen ons geplande vertrek op donderdagavond uit te stellen tot vrijdagochtend.

Vrijdag 13 januari 2017

Rond 15u komen we aan op ons startpunt, de parking op de Col de Bramont. Op de weg ligt wel wat sneeuw, maar de parkeerplaats is bereikbaar zonder sneeuwkettingen.
We gespen onze sneeuwschoenen aan, hijsen rugzak met tent + slaapgerief + eten voor 4 dagen + kookgerief + extra kledij op de rug, en we zijn klaar om te vertrekken.

Eerst stijgen we naar La Vieille Montagne, maar we missen al snel een afslag door te veel naar onze voeten te kijken, en omdat de GPS om een of andere reden geen signaal gaf om af te draaien. Er ligt zo'n 30 cm verse poedersneeuw, we zijn blijkbaar de eersten die hier door stappen, en zelfs met onze sneeuwschoenen zakken we daar gemakkelijk 20 cm in.

Op sommige stukken is de bovenlaag verijsd, en we zakken door de ijslaag telkens we ons afzetten met onze achterste voet, wat niet bevorderlijk is voor het tempo. Het wordt al snel donker (rond 17 uur gaat de zon onder), maar we hebben natuurlijk verlichting bij, en we zijn prettig verrast dat de markeringen van het pad dat we volgen reflecteren, zo zijn ze zelfs beter zichtbaar dan overdag, tenminste als ze niet te ver af staan of verborgen zijn door bomen of besneeuwde struiken. Zonder markeringen is het pad, dat bedekt is door een dikke laag sneeuw en dat tussen de bomen heen en weer kronkelt, gewoon niet te vinden. Een eind verder hebben we het geluk een kort stukje over een reeds platgetrappeld pad te kunnen gaan, dat maakt het stappen veel gemakkelijker omdat we minder diep wegzakken in de sneeuw en we niet moeten zoeken naar markeringen. Van La Vieille Montagne gaan we naar de Blanc Murgers hut, die voor deze nacht al bezet blijkt. We stappen verder, maar het wandelpad (de track uitgestippeld met de NGI stafkaart) is niet te vinden... bedekt door de sneeuw? slecht gemarkeerd? dichtgegroeid?
We volgen dan maar een gemarkeerd pad dat volgens de GPS (met OSM stafkaart) zo'n halve km verder op hetzelfde punt uitkomt (bij nazicht thuis blijkt dat de NGI kaart en de OSM kaart niet overeen komen, en dat de OSM kaart correct is). Ondertussen wordt het koud, het waait, we moeten nog eten, de Méreuille hut ligt verder dan we nog willen stappen, en we beslissen om te bivakkeren in het bos (net buiten het natuurgebied van de Ventron). Onze tent opzetten in de sneeuw duurt wat langer dan op vaste grond. Er is voor 's nachts nogal wat wind (maar geen stormwind) voorspeld, het zou ook nog gaan sneeuwen, en daar is ons tentje eigenlijk niet op voorzien. We maken warm eten en daarna is het tijd om te gaan slapen. 's Nachts worden we af en toe wakker van het gekraak van de bomen rondom ons en van de sneeuw die door de wind van de takken valt. Telkens we wakker worden blijkt onze 3-seizoenstent wat ingezakt te zijn door een verse laag sneeuw die we dan van de tent duwen.

De statistieken: 7,8 km / + 444 m / - 272 m

Zaterdag 14 januari 2017

Tegen 's morgens is er zo'n 30 cm sneeuw bijgevallen. Rond onze tent ligt een nog dikkere laag door de sneeuw die van de tent is geschoven. 

We graven de tent uit om geen piketten kwijt te spelen en beslissen om te ontbijten in de Méreuille hut, 2 km verderop. Omdat er nu zo'n 60 cm poedersneeuw ligt zakken we nu, zelfs met onze sneeuwschoenen, dubbel zo diep in de sneeuw dan gisteren, waardoor de snelheid nog daalt.

Het sneeuwt nog altijd wat en we stijgen naar Le Grand Ventron, een op dat ogenblik ijzige en winderige top met een panoramisch uitzicht waar door de sneeuwval niets van te zien is.

We dalen af naar de Méreuille hut en omdat het al wat later is geworden brunchen we maar i.p.v. te ontbijten. Aan een fles cava meenemen hadden we niet gedacht, het wordt gesmolten sneeuw, en we koken nog wat extra sneeuw om onze watervoorraad aan te vullen. In de hut is het even koud als erbuiten maar we doen geen moeite om de kachel aan te steken, want we gaan hier niet blijven.

We hadden een grote 4-daagse lus gepland, maar door de dikke laag verse poedersneeuw gaat dat op 4 dagen nooit lukken, dus stippelen we een kortere lus uit.
Onze volgende bestemming is de l'Union hut op de Col de la Vierge, die we na de middag bereiken en waar we nog een snack eten. 

Van daar wandelen we naar de Rouge Mousse hut waar we in de late namiddag aankomen.

We treffen er 3 Vlamingen aan die in de sneeuw toch wat droog hout hebben gevonden om de kachel aan te steken. Ze lijken wat ongerust dat we mee in de hut willen komen slapen, die aan de krappe kant is voor 5, maar wanneer ze horen dat we in ons tentje gaan slapen en enkel in de hut willen eten, vinden ze dat prima. We zetten ons tentje op, en kunnen ons daarna wat verwarmen in de hut waar het drietal de temperatuur nu toch al boven het vriespunt heeft gekregen. De hut is ondertussen gevuld met rook omdat de schouw vol met sneeuw blijkt te zitten. De Vlamingen hebben – zoals het goede Vlamingen betaamt – heel wat straffe verhalen bij, ze hebben ook wel straffe dingen gedaan blijkbaar, dus we blijven nog wat plakken na ons avondmaal. Een meegesleurd ijskoud pintje gaat er wel in en past goed bij de binnentemperatuur van de hut.

De statistieken: 8,3 km / + 224 m / - 420 m

Zondag 15 januari 2017

Het heeft 's nachts opnieuw gesneeuwd, maar slechts zo'n 15 cm zodat we deze keer minder werk hebben met het uitgraven van onze tent. We maken de 3 Vlamingen wakker, en ontbijten in de hut. 

We vervolgen de tocht naar het dichtgevroren en dichtgesneeuwde meertje Sèchemer. Er zijn hier en daar enkele stukken waar gisteren al wandelaars of skiërs zijn gepasseerd, dus zakken we daar wat minder diep in de sneeuw. 

Van Sèchemer gaat het naar de Col de Bramont waar we de auto ingesneeuwd terugvinden.

Gelukkig zijn we op zowat alles voorbereid en hebben we lawineschoppen in onze rugzakken zitten zodat we na 20 minuten zweten vóór de auto een geul hebben gegraven tot op de baan die vrij wordt gehouden met sneeuwruimers. We maken dan tegelijk ook de auto maar sneeuw- en ijsvrij. Wanneer deze klus geklaard is, is het al lang tijd voor het middageten. We eten in de auto, proberen intussen onze handen en voeten een beetje te ontdooien, en voor we verder stappen kunnen we elk nog een kilootje voedsel en afval achterlaten in de koffer. Van de Col de Bramont gaan we naar de Machey hut, deze keer heel de weg in de sporen van voorgangers.

De Machey hut is vrij, en de kachel is ijskoud. Paul sprokkelt droog hout in het bos, wat niet gemakkelijk te vinden is door de dikke laag sneeuw, en we zagen het in stukjes die in de kachel (eigenlijk een houtfornuis) passen. Even later kunnen we koken en eten bij een warme kachel – dankuwel Arthur Martin !

De statistieken: 6,4 km / + 358 m / - 318 m

Maandag 16 januari 2016

Het heeft 's nachts maar een paar cm gesneeuwd.

We krijgen de kachel snel weer op gang en ontbijten in de hut. De sneeuw op het pad naar Blanchemer is door enkele anderen al wat platgetrapt, en dus gaan we relatief snel vooruit, ook al omdat er ondertussen een paar kg eten minder in onze rugzakken zit. De lucht is niet meer grijs, en vandaag schijnt de zon op het sneeuwlandschap.

Het Lac Blanchemer is dichtgevroren en er ligt een sneeuwtapijt op.

Dit meer is een populaire bestemming voor wandelaars, want het ligt maar 1,5 km van de baan in de vallei. Er passeren ook regelmatig toerskiërs. We eten buiten, want in de stralende zon is het veel warmer dan in de ijskoude hut.

We wandelen terug naar de Machey hut, en gaan van daar langs het Tourbière de Machais meertje. 

Ook dat is verstopt onder een laag sneeuw. We moeten nog een laatste stukje stijgen, en dalen dan af naar de parking op de Col de Bramont.

We hebben weer een frisse neus gehaald, het beetje verse sneeuw op de auto is snel verwijderd, en rond 15u vertrekken we naar huis.

De statistieken: 10,3 km / + 348 m / - 364 m

Tekst en statistieken: Paul VI
Foto's: Paul VI en Annemie

Chamonix

Ik heb verlof tussen Kerstmis en Nieuwjaar, het Belgisch weer is Belgisch grijs, in Chamonix schijnt de zon en ik ben benieuwd hoe Andreas het daar stelt – hij werkt er als chauffeur van een taxibedrijf, en woont er in zijn gele busje.

25 december 2016

Op kerstdag zal er wellicht niet veel volk op de baan zijn, gokken we, en dat blijkt te kloppen. Paul en ik vertrekken ’s morgens om 6u30, en staan in de late namiddag al op camping Les Deux Glaciers in Chamonix, waar we nog net bij daglicht ons tentje kunnen opzetten. Nergens file, en onderweg zien we al vanuit de verte de Mont Blanc in de avondzon.

Het is wel frisjes op de camping, en we krijgen maar met veel moeite de pikketten van ons tentje in de harde bevroren grond. De vriendelijke campingbazin heeft medelijden met de enkele zonderlingen (wij en twee jonge Mexicanen) die hier in een tentje komen staan. We mogen ons altijd komen opwarmen in het skikot, als we er maar niet koken. Zo’n aanbod slaan we niet af natuurlijk!

26 december 2016

In de prijs van de camping is een buspasje inbegrepen, waarmee we à volonté met de bus kunnen rijden in en rond Chamonix, en vlakbij de camping is er een bushalte. Ook daar maken we dankbaar gebruik van. De auto mag de hele week op de camping blijven staan, want het openbaar vervoer is hier prima georganiseerd, en parkeren in Chamonix is moeilijk en duur.

Onze eerste halte: we gaan op zoek naar Andreas, die een eind buiten het stadje geparkeerd  staat. Het knalgele Petzlbusje met zwarte schoorsteen met rookpluim is snel gevonden. Naar Andreas moeten we wat langer zoeken; die blijkt in het busje van de buren te zitten. Andreas leidt ons rond in Chamonix, we springen even binnen in het gidsenbureau, en gaan dan samen een koffie (en chocomelk voor Paul uiteraard) drinken.

Er ligt veel te weinig sneeuw om goed te kunnen skiën of om met sneeuwschoenen op stap te gaan, dus we zoeken info over de zomerwandelpaden in de buurt, en we zullen wel zien tot waar ze gewoon begaanbaar zijn.

Om te beginnen gaan we te voet terug naar onze camping, via een stuk van de “Petit Balcon Sud”. Het pad loopt grotendeels door het bos, maar regelmatig hebben we toch een goed zicht op de bergen aan de overkant, richting Mont Blanc en "Les Deux Glaciers" boven de camping.

27 december 2016

Vandaag plannen we een wandeling aan de andere – en minder zonnige – kant van de vallei. De kant van de camping dus, waar ons tentje ondanks het mooie weer geen streepje zon krijgt.

Om niet te veel langs de baan te moeten lopen, nemen we eerst de bus tot in Les Pèlerins. Van daar gaan we eerst naar de Cascade du Dard.

We stappen verder omhoog naar de Plan de l’Aiguille, eerst door het bos, daarna door de sneeuw.

Onderweg zien we niet veel volk, boven aan het tussenstation van de kabelbaan van de Aiguille du Midi des te meer.

We hadden het pad graag nog verder gevolgd tot aan de Mer de Glace gletsjer, maar een gids die met haar sneeuwschoenleerlingen met de lift tot hier is gekomen – beneden is er niet genoeg sneeuw – raadt ons dat af, wegens te ijzige condities op het pad. We keren dan maar grotendeels op onze stappen terug, en nu de zon niet meer op de sneeuw staat is zelfs dat hier en daar al niet zo evident. Er zitten gladde plekken in de sneeuw en om beurten maken we toch een schuivertje.

De zon gaat al rond 17 u onder, dus wanneer we in Chamonix aankomen is het al donker. We zoeken nog een supermarkt, en nemen dan de bus terug naar de camping.

28 december 2016

Vandaag gaan we nog eens aan de zonnekant wandelen. We nemen eerst de bus tot in Chamonix, en wandelen dan omhoog tot aan La Bergerie du Plan Praz op 2.000 meter, waar ook de kabelbaan aankomt.

Hier liggen een paar zeldzame sneeuwplekken, waar zowel skiërs als parapenters druk gebruik van maken.

Op de terugweg worden we weer getrakteerd op een mooie zonsondergang.

Tegen 18 uur staan we bij het busje van Andreas. We gaan samen een pizza eten in het stadje, met nog een paar vrienden van hem die net zijn gearriveerd.

29 december 2016

Andreas is met zijn vrienden naar de Refuge Albert 1er vertrokken, en we zijn wel eens benieuwd hoe het er daar uitziet. We nemen de bus tot in Le Tour, en volgen van daar een steil pad (een van de 2 mogelijke wegen) dat naar de hut leidt.

Het is helaas te steil en te glad om verder te gaan met gewone wandelschoenen, dus dat plan geven we al snel op. We dalen een stukje terug af, en gaan dan richting Col de Balme.

We zien het eindpunt van de kabelbaan van de Tête de Balme liggen, maar we geraken net niet meer tot daar.

Beneden ons is de smog, die er door de inversie al van bij onze aankomst hangt, duidelijk zichtbaar. In de vallei is het ijskoud, boven is het in de zon aangenaam warm.

We maken rechtsomkeer, want we willen voor het donker op een redelijk sneeuw- en ijsvrij pad geraken.

30 december 2016

Onze laatste dag in Chamonix; hoog tijd om tot aan de Mer de Glace gletsjer te gaan, want die moeten we toch gezien hebben.
We gaan weer langs de schaduwkant, en over de weg lopen er hier en daar kleine ijswatervalletjes.

Dit pad wordt blijkbaar ook met de fiets gedaan.

We komen onderweg nog wel een paar wandelaars tegen, maar de overgrote meerderheid neemt het treintje en de kabelbaan om tot aan de beroemde gletsjer te geraken. Vanaf het eindpunt van de kabelbaan van Montenvers loopt er een lange stoet over de trap tot aan de ijsgrot.

We omzeilen een nadarhekken en voegen ons bij de massa, lopen ook eens door de ijsgrot, en volgen dan de file terug naar boven.

Daar blijkt nog een andere attractie te zijn, de Galerie des Cristaux.

Wat verderop komen we aan het Grand Hotel du Montenvers, waar je enkel te voet of met het treintje kan geraken.

En dan is er nog het Glaciorum, met een tentoonstelling, film en presentatie over gletsjers. Knap gedaan, en zie ik daar nu niet zo’n stijgijzers hangen als het paar dat ik van Michaëla gekregen heb ?

We dalen terug af langs de Chemin du Montenvers, die een paar keer het traject van het treintje kruist.

In Chamonix gaan we nog iets drinken in de Micro-Brasserie de Chamonix, met eigengebrouwen, lekker bier, en sluiten de avond – en de vakantie - af met een bezoek aan de pizzeria.

31 december 2016

Het vertrek is wat moeizaam. We krijgen de piketten bijna niet uit de bevroren grond, en de auto blijkt niet meer te starten. De accu van 6 jaar oud weigert dienst bij -13°C.

Na wat gesukkel met de pikketten krijgen we ons tentje toch ingepakt, en er staat al snel een depanneur om de auto terug aan de praat te krijgen. Nog wat aanschuiven in de ochtendspits om Chamonix uit te geraken, een toertje door het centrum van Genève omdat de GPS dat blijkbaar zo wil (we hebben voor die korte afstand in Zwitserland geen vignet gekocht en mogen dus niet op de snelweg), en dan rijden we huiswaarts om Nieuwjaar te vieren.